Droomeilanden!

Anne:
In Krabi hebben we na het avontuur met de longtailboat met de Fransen even een dagje rust genomen op een strandje verderop bij Ao Nang Beach.
Amper mensen, enkel wat vrouwtjes die duizend keer komen vragen "You want massage, yes! Help me pleaaase". Maar na een paar boze blikken van mij wisten ze wel dat ze bij ons niet meer langs hoefden te komen. Op dit strand zijn veel restaurantjes met prachtig uitzicht op de baai, de mooie rotsen en het blauwe water. Hier hebben we dus maar onder het genot van een paar heerlijke fruitshakes onze lunch gehad. Prima dagje relaxen en ook nog een beetje bruin worden!

Maaaar dit was nog niet het mooiste strand wat we te zien zouden krijgen in Krabi!
De volgende dag gingen van hetzelfde strand als dagtripje met een longtailboat naar het paradijselijke eiland Railey, zo'n tien minuutjes over de zee scheuren met een snelle longtailboat. "Of je nou in een tuktuk zit of in een longtailboat die over de golven heen scheurt, Thailand voelt altijd als een avontuur"
Tot je navel aan door het water lopen met al je spullen die niet nat mogen worden en dan proberen in die hoge boot terecht te komen. Voelde als Expeditie Robinson, like! De boottocht voert je langs geweldig grote rotsen en grotten, zo geweldig mooi. En dan aankomen in een baai met zacht lichtgeel zand en doorzichtig water: kaap Laem Phra Nang, wat ze voor de toeristen ook wel Railey noemen. Dit moet je echt met je eigen ogen komen zien om het te geloven dat dit moois bestaat.

Heerlijk in het rustige water in deze baai in mijn (daar gekochte) roze zwemband liggen dobberen en zonnen. Beetje lezen op het strand, en fruitshakes drinken (of een overheerlijke Oreo Shake!!). Zwaaaar leven.
Ik had op internet gelezen dat er een wandelpad van West-Railey door naar East-Railey ging en dat East-Railey ook een mooi strand zou zijn.
Ik dus Marleen op het heetst van de dag meegesleept naar de andere kant van het eiland (eerst ook nog eens verkeerd gelopen) en dat bleek lang niet zo mooi te zijn als West-Railey waar we waren aangekomen. Het was er wel een stuk rustiger, waarschijnlijk omdat de meeste toeristen geen zin hadden om de moeite te nemen om naar de andere kant te lopen. Wel op Oost geluncht, waarna we weer lekker terug zijn gegaan naar West waar we hebben gezwommen, geslapen.. Alles wat een mens doet als ze wil relaxen en genieten van de plek waar ze op dat moment is.
Wat een heerlijk eilandje om een dag op door te mogen brengen!
Eind van de middag terug met de boot terug en lekkere pizza gegeten bij Ao Nang Beach waar het een stuk gezelliger is met restaurants, barretjes, winkeltjes.

De volgende ochtend moesten we onze plek bij Baan Po Nang in Krabi ,na het heerlijke ontbijt bestaande uit een dikke American Pancake met honing (die nam ik alleen) en vers fruit, verlaten en gingen we op weg naar het eiland Koh Lanta met een minivan. Dat duurde uuuuuren, terwijl ons was verteld dat we er binnen een uur wel zouden zijn. Maar zoals het met alles hier in Thailand gaat: niemand weet eigenlijk ook maar iets juist...
Ons was ook niet verteld dat we met de van op de boot naar het eiland gingen, of dat het eigenlijk TWEE ferry's waren waarmee we moesten gaan om bij het juiste eiland aan te kunnen komen, of hoe lang die ferry's zouden duren, of dat we lunch mee hadden moeten nemen omdat het allemaal langer dan 4 uur zou duren..
De chauffeur reed zoals altijd weer roekeloos (al bellend rijden zodat het busje van de weg afraakt), hij kon geen Engels en was bijzonder duidelijk chagarijning. Gelukkig zaten we weer met een busje vol andere onwetende toeristen, die net als wij niets wisten. Dat geeft dan wel weer een fijn gevoel, dat je niet alleen met z'n tweeën in zo'n onduidelijke situatie zit. Samen met Spanjaarden, Italianen, Duitsers, Britten en Canadezen en een heleboel bagage in het busje (met gelukkig wel airco) gepropt. Gezellig knus.

Eindelijk bij ons onderkomen het Moonwalk Resort op Koh Lanta, dat was een verademing om aan te komen. Huisjes omgeven door palmbomen, "garden view" en op loopafstand een zwembad en 10 stappen daarachter de zee.
Ja hier kunnen we de laatste weken wel doorkomen!
Koh Lanta staat bekend om zijn lekkere eten, dus daar hopen we goed van te kunnen genieten.

Marleen:
Eerste twee dagen gewoon niks gedaan, nou ja.. zwemmen in de zee en zwemmen in het zwembad, boek lezen, omdraaien, kortom vreselijk zwaar dus.
Derde dag hebben we een scooter gehuurd, €4 voor 24 uur, dus wij op weg. Ik reed eerst, was effe wennen. Veel kuilen in de weg en honden kinderen en olifanten die onverwachts oversteken, maar alles went.
Heerlijk om de wind om je heen te voelen en overal te kunnen stoppen wanneer je zelf wilt. 's Avonds weer met scooter op stap om een hapje te eten. Anne had op Tripadvisor een geweldig restaurant gevonden, daar moesten we heen.
Eerste een stuk op de gewone weg, dat ging prima. Toen 2 keer naar rechts en daar kwamen we op zand, nog meer zand... en maar doorrijden want dat gaf de mobiel aan. Het was pikdonker, kuilen in de weg en slechte verlichting op de scooter. Op een gegeven moment waren er zelfs geen huizen meer, geen mensen meer. Toen begon ik Anne te vertellen dat er hier nog kanibalen wonen en dan snijden ze je strot door en hebben ze een bbq feest.
Toen vond ze het niet zo leuk meer en ik ook niet. Aan het einde van de weg waren er 2 moslima's op scooters die kwamen vragen wat we daar deden.
Tja verkeerd enzo, nou Fatima reed ons een stuk voor terug. Erg aardig. Toen we terug waren op een soort asfalt= de hoofdweg besloten we dit nooit meer te doen in het donker.
Uiteindelijk hebben we weer een heel leuk restaurant gevonden met leuke mensen. Weer op t strand natuurlijk.

Anne:
Zo'n geweldig gaaf gevoel om hier midden door de jungle te kunnen scooterrijden! Een warm windje, langs de zee en de palmbomen crossen met Ma achterop. Helmpies op en gasgeven met die handel! Ja we hebben mooie filmpjes voor het thuisfront. Totale vrijheid voel je op zo'n scooter hier. En gelukkig zijn wij zonder schaafwonden heelhuids terug bij het resort aangekomen. Hier op het eiland is het veeeeel rustiger qua verkeer dan in op t vasteland in grote steden Bangkok of Chiang Mai, hier durfden we het dus wel aan!

Marleen:
Dit eiland wordt merendeels bewoond door moslims, toch anders dan de moslims in Nederland. Wel hoofddoeken en ze zwemmen allemaal gekleed in zee, maar ze zijn erg vriendelijk en spreken in hun winkeltjes redelijk goed Engels. Ik zeg verder niks, maar zo kan t ook..

Volgende morgen naar Lanta Old Town gereden waar we weer weer winkeltjes vonden. En de tsunami route. Leuke terrasjes aan het water waar we gezellig ijsthee hebben gedronken bij geëmigreerde Franse homo met zijn tentje met roze luiken, porseleinen kopjes en gouden stoeltjes, helemaal mijn stijl! Daar hou ik wel van!
Als de donder terug gescheurd om de scooter op tijd in te leveren.
O ja, we moesten tanken, maar waar zit de tankdop? Geen idee.
De moslima met liter plastic flessen gevuld met benzine hielp ons. Onder je zadel, ja natuurlijk , dat hadden we kunnen weten. Voor € 2,50 krijg je een volle tank ingeschonken met een trechtertje, ja dat kan ook.
Iedere keer als we langs reden op dezelfde weg (er zijn op dit eiland maar 2 echte wegen) of we nou linksom of rechtsom kwamen zwaaide de tankjuffrouw vriendelijk naar ons! Dat is nog eens service!

Anne:
Verder lekker aan het relaxen en genieten van het prachtige eiland, ons resort, het uitzicht, de warme zee, de zon, het zwembad, de palmbomen, massages, fruitshakes, cocktails, overheerlijke fried rice with chicken of pineapple rice, bijslapen, onze boeken uitlezen, verbranden en daarna bruin worden, dobberen met de zwemband in zee, de ondergaande zon en de rust....
Over een paar dagen ook nog naar Koh Phi Phi om te snorkelen.
Wij kunnen hier prima voor altijd blijven!

P.S. En we mogen extra blij zijn, want we hebben er ook nog een mooi gezond (achter)nichtje bij gekregen! Jare Lise, dochter van onze nicht Eveline en Joram, geboren op 15 april jl. Trots!